Rozważania ks. arcybiskupa Grzegorza Rysia. Tekst pochodzi ze strony www.biskup-rys.pl.
I. Jezus powstaje z martwych
Chrystus umarł – zgodnie z Pismem – za nasze grzechy, został pogrzebany, ZMARTWYCHWSTAŁ trzeciego dnia, zgodnie z Pismem.
Najstarszy tekst o zmartwychwstaniu Jezusa. Zapisał go św. Paweł w 1. Liście do Koryntian (1 Kor 15, 3-4). Mówi, że sens Jezusowego zmartwychwstania – przy całej swojej wyjątkowości i niewyobrażalności – został objawiony już w Starym Testamencie; że zmartwychwstanie dokonało się zgodnie z Pismem – i dokładnie tak, jak Pismo je zapowiedziało: trzeciego dnia.
Jaki tekst Pisma ma Paweł na myśli?
Może ten z Proroctwa Ozeasza: Chodźcie, powróćmy do Pana! On to nas zranił i On też uleczy; On to nas pobił, On ranę zawiąże. Po dwóch dniach przywróci nam życie, a dnia trzeciego nas dźwignie i żyć będziemy w Jego obecności (Oz 6, 1-2).
Czy prorok mógł znać do końca sens tego, co napisał? Czy mógł przeczuwać – nie tylko śmierć i zmartwychwstanie wcielonego Boga, ale także NASZE WSPÓŁ-UKRZYŻOWANIE i WSPÓŁ-ZMARTWYCHWSTANIE z Nim?! Zapewne nie!
Wiedział wszakże – nie tylko rozumem, ale doświadczeniem oraz najgłębszą swoją tęsknotą i oczekiwaniem – że prawdziwym życiem jest tylko życie w obecności Boga; i że najprawdziwszą ludzką śmiercią jest grzech, i że tylko Bóg może nas z niej dźwignąć.
Panie Jezu, wierzymy (za Ozeaszem), że Twoje zmartwychwstanie ma sens z racji na nas. Że stało się dla nas. Dla każdego z nas osobiście. Zmartwychwstałeś nie po to, by nam udowodnić, że Bóg jest nieśmiertelny. Ale po to, by nas przekonać o naszej nieśmiertelności – odkupionej i na nowo nam podarowanej w Tobie.
